A letter from Jan 17, 2025

Hey, selam gelecekteki ben. Umarım iyisindir. Şu an, evet, bu klişe lafı söylediğime göre devam edebilirim. Olduğum zamanda, yani bu mektubu yazdığım anda işler biraz iyiye gitmiyor VE LANET OLSUN, GÖZLERİM NİYE DOLDU VE TAŞIYOR? Neyse, biliyorsun ki mezuna kaldın, ki şu an ders çalışma isteğin yok. Hiçbir şeyi aynı anda yapamıyorsun, bir şeyleri güzel olduğu için kıskanıyorsun, hasetlik falan yok asla, AMA DERS ÇALIŞMAN LAZIM! Umarım bu mektup sana ulaştığı zaman üniversitedeki ödevlerini yapıyor olursun. Sen de biliyorsun ki, yani şu anı biliyorsun, hayatında iki üç kişi var. Sınıf arkadaşlarından nefret ediyorsun ama ısrarla sana yazıyorlar. Herkese sinir olup her şeyin kötüye gittiğini düşünüyorsun. VE ŞU AN SAAT 04:27. UYUMAN LAZIM! Annenin dilinde yara çıktı, biraz konuşamıyor ama düzelecekmiş. Baban dişini çektirdi. Kardeşin desen aptal gibi odana gelip seni kontrol ediyor. Abin bir ayrı havalarda ve tabii ki sen. Bedenin burda ama ruhun başka yerde. Lütfen ileride bu takıntılarından, yapamadığın bir şeyi ısrarla yapmaya çalışmandan ve o asabi öfken ile sinirinden kurtulursun. Kitaplardaki gibi bir lise hayatı yaşayamamış olabilirsin. Düzgün arkadaşların olmadı, bazı şeyler istediğin gibi gitmedi ama umarım hepsi senin için ileride olur. Artık hayal etmek ve düşünmek bile seni yoruyor. Ve benim şu an uykum geldi. Bu, son beşe kadar oturmam olacak. Yarından itibaren aptal kafamı sadece derse vermem lazım. Bazen kendinden nefret edip geceleri “Ben nasıl insanım?” diye düşünüp her şeyin kötüsünü düşünsen de seni seviyorum. İyi ki varsın ve lütfen şu adını sevmeyi unutma. Ortalık pislik, bok kaynıyor, evet, ama SEN GÜÇLÜSÜN. Unutma, her şeyi başarabilirsin. Umarım hepiniz sağlıklı ve huzurlu bir şekilde bir arada yaşıyorsunuzdur.