A letter from Jun 05, 2024

Sevgili Duru, İlk defa burada kendime değil de bir başkasına yazıyorum, garipmiş. Bu sene 5 Haziran son 4 yılımın aksine sakin geçti, belki biraz daha mutsuz ya da daha sisli. Özledim; onlarla olmayı, birlikte vakit geçirmeyi, özgürce gülebilmeyi, aklıma gelen her şeyi düşünmeden söyleyebilmeyi. Duru'm, benim biricik güzeller güzeli dostum. Her şeyden, herkesten daha çok özlüyorum seni, seninle geçen günlerimi. Hala kötü bir rüya gibi geliyor. Seninle tartışmamız, bir daha hiç konuşmayıp birbirimizden kopmamız. Bir yanım mutluydu aslında senden kurtulmanın bana iyi geleceğini düşünmüştüm. Ama hiç de öyle olmadı. Senden sonrakiler hiç senin gibi hissettirmedi bana. Aynı şeyleri yapamadım, aynı kahkahaları atamadım, aynı olamadım yanlarında. Ben aslında sadece seni ya da arkadaşlığımızı değil gerçek beni de kaybetmişim, yeni anladım. Geçen sene bugün, sınavdan çıkalı bir gün olmuş senin doğum gününü kutlamışız, hep beraberiz, mutluyuz. Her zamanki gibi. O günleri hatırlayınca duygulanmamak elde değil. Ama bitti en nihayetinde, her şey gibi. Sen başka ben başka yoldayız. Artık bir araya gelir miyiz, çok zor. Gerçi gelmek ister miyim onu da bilmiyorum ki. Belki iyi gelir bunca aydan sonra yüzleşmek. Belki de çok kötü olur, yaşamadan bilemeyiz. Seni tanıyan, seni çağrıştıran ne varsa kaçıyorum, anı kutumu açmaktan bile korkuyorum. Belki bir gün yolumuz kesişir de konuşma fırsatımız olursa bir özrü hak ettin. Hem de en sağlamından. Umarım bir gün cesaretimi toplar ve bu konuşmayı yüz yüze yapabilirim. Seni çok sevdim, seviyorum ve hep seveceğim. İlk dostum, canım Duru'ma...