A letter from Jul 24th, 2021

Cześć Jest 24.07.2021 22.40 Jak Ci poszło na maturze, zdałoś wszystkie egzaminy zawodowe?Czy wiesz co chcesz robić? Idziesz na studia? Jaka jest twoja zajawka? Wyjechałoś z kraju? Czy Polska jest tolerancyjna? Byłeś na swojej pierwszej pradzie równości? Czy odczuwasz tą samą samotność? Na te pytania nie znam odpowiedzi ale mam nadzieję że poznam wraz z ubiegeim czasu. Mimo, że są to niektóre bardzo egzystencjalne pytania to ja w wieku 16 lat gdy oczekuje się odemnie na nie odpowiedzi nie mam nawet zamysłu jak ta odpowiedź miałaby wyglądać.Ukończyłom pierwsza klasę technikum ekonomistycznego a przedemną jeszcze 4 lat. Właściwie po spędzeniu roku w tej szkole nadal nie wiem czy do mnie pasuje ale nie zamierzam jej zmieniać bo nawet nie wiem gdzie indziej mogę iść a po drugie moje świadectwo z pierwszej klasy to jakaś porażka z ucznia który coroku miał świadectwo z paskiem do osoby z zagrożeniem i miernym z polskiego i mej ukochanej matematyki. Chyba przechodzę kryzys nie tylko osobowości ale i tożsamości płuciowej o ile określam się lesbijką to bliżej mi do niebinarności niż kobiecości. Szkoda że nie da się uzyskać wyglądu pozbawionego płci z długimi włosami bo nie chcę być widzano jako kobieta ale lubię swoje włosy. Jestem ciekawo jak ty się teraz określasz i jakisz używasz zaimków. Jest środek lata a ja nie widziałom się z żadnym znajomym od zakończenia roku. Właściwie było tak samo podczas kwarantanny ale wtedy to było usprawiedliwione ale teraz to nie zmienia faktu, że każde moje wakacje są równie samotne. Teraz gdy moi znajomi o ile można ich tak nazwać raczej to są dla mnie obcy ludzie których znam nazwiska i chodzimy do tej samej klasy z niektórymi nawet słowa nie zamieniłom w każdym razie izolacja jest teraz jeszcze łatwiejsza bo oni mieszkają daleko i prawie się nie znamy. Ale czy ja chcę tej izolacji, czy ja chcę tej samotności? Może jest już za póżno na socjalizację tak tylko się usprawiedliwiam. Ale na pewno gdybym chciała to mogłobym napisać do kogoś i się spotkać ale mniędzy mną a tą czynnością jest jakiś mór nie do przebycia jabym straciło ostatnio umiejętność komunikacji. Bo gdy mówię, że nie rozmawiam z nikim nie rozmawiam to mam to na myśli zero mesa zero spotkań z nikimi zero najprostrzej komunikacji z rówieśnikami i tego nawet się nie da romantyzować jest tak źle. Jedyną osobą z którą piszę jest Alicja a raczej to ona pisze do mnie cogodzinę a ja nie mam siły odpisać. Problem definitywnie stoi po mojej stronie nie potrwię utrzymać nawet najprostrzej relacji z człowiekiem nawet koleżeństwo jest jak kamień milowy bo nie wiem jak rozmawiac i to nie jest tak że nigdy nie wiedziałom ale straciłom tą umiejętność. Nie wiem jak tą umijętność nabyć ponownie bo piszą do kogokolwiek na mesie mam wrażenie że się narzucam jaby ludzie mieli wystarczająco dużoprzyjaciół a ja swoją nudną osobowością nic nie wniosę do ich ciekawego życia. Jestem poprostu niepotrzebnym samotnym paprochem w kosmosie. Mam wrażenie że gdybym było cishetero to znalezienie osoby bliskiej memu sercu byłoby łatwijsze a raczej z pewnością. Mam wrażenie że moja samotność nie polega z braku przyjaciół a raczej takiej osoby bliskiej do której mogłobym się przytulić i opowiadać sobie nawzajem zawstydzającej historie. Jakby z powodu mojej odmienności nie doświadczę bliskości, mam 16 lat a nigdy się nie całowałom ani nie byłom w związku. Bycie queer dzieciakiem na wsi to nowy lewel samotności. Pocieszać mnie może mnie myśl że to nie jest unikalne doświadczenie ale wątpie aby ktoś odcięty był od świata jak ja. Mam tylko nadzieję że ta samotność ci nie doskwiera albo przyzwycziłoś się do niej i tym miłym życzeniem kończę ten bezsensowny wywód (czyję że ten list powinien być bardziej poważny). Wiktoria?/Wiktor (jebać polski język za brak neutraknych płuciowo imion)