A letter from April 20th, 2020

Dear FutureMe, Eğer bunu okuyorsan tebrik ederim! Bugüne kadar olan tüm kendini öldürme planlarından vazgeçmişsin demektir. Bunu yazdığım günü de diğerleri gibi sakın unutma. Bugünün senin için bir çöküş mü yoksa bir tırmanış mı olduğunu bu yazıyı alırsan anlayacaksın. Şu an saat gece 02:11 tarih 21 Nisan 2020 ve günlerden salı. Sana bunu 24. Yaş günü hediyesi olarak veriyorum. Öncelikle mükemmel bir çocukluğun oldu ve ailen görüp görebileceğin en müthiş aile, ne dediysen aldılar, her şeyi senin için mümkün kıldılar ve sana yaptığın hiçbir şey için kızmadılar, onlara iyi davran. Şu an bunları yazan benim yaşım ise 18. Tam olarak 25 gün 22 saat 47 dakika sonra 19. yaşıma gireceğim. Şu güne kadar benim hayat sınavım hep arkadaşlarım oldu. Hayattaki tek sorunum arkadaşlıktı ve tabi ki tembel birisi olmam... Bazı aralıklarla hep kendimi öldürmeyi düşündüm ve istedim ama her seferinde beni vazgeçiren şeyler oldu. En başta da ailem. Ailemiz. Her zaman onlar üzülmesin diye vazgeçtim. Hatırlar mısın bilmiyorum ama şu an sana korona virüs karantinasından yazıyorum. Hayatım boka sarıyor, hiç üniversite sınavı için çalışmıyorum ve psikolojim gerçekten bozuk. Çevremde hiç gerçek dostum yokmuş gibi hissediyorum. Bu düşüncelerimi kime anlatacağım hakkında en ufak bir fikrim bile yok, bu durumda galiba tek kişi sensin. Biliyorum bunu sıklıkla hissettiğim oldu ama artık dayanabileceğimi düşünmüyorum. Dayanmak istemiyorum. Sadece kendime biraz daha süre vereceğim, değerli birisi olduğumu görmek istiyorum, bir şeyler başarabileceğime inanmak istiyorum, hayatımı yoluna koyabilecek miyim görmem gerek. Şu sıralar herkes değiştiğimi söylüyor, kendim olmadığımı, çevreye göre şekillendiğimi... ama kimse kendini görmüyor, aslında iğrenç ve kendi gibi davranmayan kişiler olduklarını, yargıladıkları kişilerden bir farkları olmadığını kabul etmiyorlar. Her zaman başkalarına bok atma peşindeler ve kendilerinden başka kimseyi düşünmüyorlar. Her zaman naif bir kızdın. Kendinden önce başkalarını düşünür, o üzülmesin, bu alınmasın diye hep kendini ihmal ederdin. Peki hâlâ öyle misin? Şimdi kendime sorduğum soru şu acaba ölseydim buna sebep olanlar kendini kötü veya suçlu hisseder miydi? Hissetse bile kaç gün buna üzülürlerdi ki? Muhtemelen 1 ay? Ve ben öldüğümle kalırdım. Ailemiz ise kahrolduğu ile hatta suçu kendilerinde bile ararlardı. Buna dayanabilir misin peki? Seni hayata getirmek için 11 sene uğraşan aileni hiçe sayıp başka insanlar için ölebilir misin? Ailen için yaşaman gerekirken? Şimdi hayatta bir amacım kalmamış gibi hissediyorum, her şey aynıymış gibi, boşuna çabalıyormuşum gibi. Eğer olurda bir gün benim şimdi hissettiğim gibi kötü hissedersen aklına bu mail gelsin ve başardığımızı gör. Ve sen de 30 yaşındaki bize bir mesaj yaz. Ve neyi farkettim biliyor musun bunları yazarken çok rahatladım bazı şeylerle yüzleşmiş, farkına varmış gibiyim. Merak etme kendimi öldürmeyi bir müddet erteleyeceğim dediğim gibi değerli miyim görmek istiyorum. Yaşamamın bir amacı var mı bilmek istiyorum. Unutma her umutsuzluğa düştüğünde kendine mektup yazmanı istiyorum, ve yine unutma ki tek dostum sensin, tek dostun benim, tek dostumuz geçmişteki ve gelecekteki biziz. Lütfen hayallerimizi gerçekleştirmiş ol, işinde iyi bir mimar, kalbi temiz bir insan, ve kendini seven birisi. Şimdi kendimi pek sevemiyorum ama seni seviyorum bunu sakın unutma. Sana hep inandım, inanıyorum ve inanacağım. Sen her şeyi yapabilecek bir kızsın ve çok zekisin lütfen bizi kurtar. Son olarak; Sevgili 24 yaşına giren ben, Şu an ne yapıyorsun? Doğum günün nasıl geçiyor? Kiminle birliktesin? Hiç sevgilin oldu mu? Benim daha olmadı da..:) İyi dostların var mı? Ya da bir kedin? En önemlisi; bunu okuyor musun? Doğum günün kutlu olsun ♥️