A letter from June 27th, 2015

Dear Future me, Reply to the letter from sept 2014. Hoy gaga. Oo dapat nag papahinga pa din ako hanggang nayon, kaso pinipilit na nila ako mag trabaho. Raket lang naman. Dun sa office ni nanay. Sana thesis na lang din ang ginagawa ko ngayon. Sana masakit ang ulo kong dahil sa thesis. At habang nag thesis ka nung time na yan, buntis na pala si via niyan. Wala kang ka malay malay. Kung anong sabi ko na gusto ko na matapos mag aral ng mga panahon na yan. Sana bumalik na lang ako dyan, sana nag freeze na yang time na yan kasi after niyan nag iba na lahat. Habang binabasa ko yang sulat mo sakin, ibang iba pa yung boses ko ibang iba na ngayon. May switch sa utak ko na bigla na lang ako naging ganito. Parang mabigat. Hindi katulad dati thesis lang pinoproblema ko at ang pag pasa sa mga subjects. Before mag graduation, nung nag release na ng grades at na kita kong wala akong bagsak na tuwa ako pero sumunod nun na takot na ko. Kasi hindi ko na alam anong susunod kong gagawin. Oo naturally sasabihin ko mag ttrabaho, pero ayaw pa ng utak at katawan ko. Hindi ready. Hindi tama eh. Ang na tayandaan ko ng 4th year 1st sem, excited ako kasi mag ttrabaho na nga. Pero bakit ganun parang ayaw ko umusad? Parang na stuck ako. Hindi ko alam anong gagawin ko. Gusto ko na mag hanap ng legit na work, pero may part sakin na ayoko pa. Gusto ko na tuparin lahat pero bakit parang ayaw kumilos ng mga paa ko? Bakit ngayon pa bumabalik sakin lahat? Diba dapat ang na iisip ko yung future, pero bakit ayaw niya kumalag sa past? Lahat ng sakit at galit na naramdaman ko noon bakit ngayon sumasabog? Nung isang araw bigla na lang akong na punta sa manila doctors pero dapat sa letran ako pupunta dahil kukunin tor. Pero parang dinala ako ng mga paa ko sa madocs dahil alam kong may psychiatrist dun. Pero buti na lang wala. Si shayne lang sinasabihan ko pero sana hindi ko na lang pala sinabi. Gusto ko na mag trabaho pero yung condisyon ko parang gago. Gusto ko muna ayusin sarili ko. I need help, I do. Pero hindi ko alam pano ako hihingi ng tulong, hindi ko alam pano ko sasabihin kay nanay na "baka" may sakit ako. Gusto ko lang itago sa lahat, gusto ko ako lang ang haharap. Pero na tatakot ako kung anong resulta ang kalalabasan. Sinasabi ko pa din sa sarili ko na hindi, normal lang to. Pero ulang signs na ang na kita ko, hindi signs ng depression kunghindi yung signs na hinihingi ko, tatlong libro na ang sagot. Its kind of a funny story, aristotle and dante, all the bright places, falling inti place. Apat na pala. Pero pinipilit kong i command sa sarili ko na hindi, walang problema. Nag iinarte ka lang. Hindi ko nga alam pano iexplain kung ano na raramdaman ko, kung ano pinag dadaanan ko. Oo be nka graduate ako on time, ako pa ba? Sana bumalik na lang sa dati na ang iniiyakan ko yung pag kamatay ni dobby o ni sirius black. Minsan gusto kona kang pumikit at wag ng dumilat. Sinsabi dun kung sino man ang na sa taas, na kung may kukunin siyang isang tao ako na lang, willing naman ako. Ok lang. Wag na yung iba na hindi naman nila deserve mamatay. Nag babasa na ulit ako. Na tigil lang naman nung dumating 2nd sem kasi grabi mga ginagawa dun. Ay te, na tawa ako kasi nung binasa ko yung letter mo sakin kung nag pa tattoo na ba ko. Ang sagot hindi pa, pero eto na nga nag babalak na. Gags Right at this moment gusto na kaso yung mga tattoo artists na na kita ko sa IG na sa Korea, kaya sabi ko hanggang hindi pa ko nag tututo mag korean, hindi pa ko mag papatattoo. Tsaka mag iipon muna ko para sa pamasahe dun tas aasikasuhin ko pa mga papeles para mag ka visa dun. Gaganda ng mga designs! Yung mga gusto mo! Sana by next year nka pag pa tat ka na. O at least nag enroll ka na sa korean language teaching. Pagna iisip ko mag pa tattoo, na wawala yung tought na gusto ko na lang pumikit forever. Kasi at least may inaabangan ako para sa future. SAlamat sanpagiging proud sakin ha:) Hindi ko alam pano ko suindin mga gusto ko gaya ng sabi mo. Ngayon hindi ko pa alam. Salamat kasi sinasabi mo aakin na kaya ko at di mo ko iiwan. Wag mo ko iiwan. Unti unti na nila akong iniiwan. Sana pag na basa mo to ok ka na. Yung totoong ok. Sana bumalik na yung totoo mong ngiti at tawa. Sana bumalik na yung totoong ikaw. Kakayanin mo din. Oo pupunta panko ng diagon alley! Meron na sa japan gaga! Malapit lapit lang un. Kaso gusto ko din mag aral mag nihonggo. Basta! Nag punta nga pala akong school ngayon. Binenta ko na yung uniform ko. Kay kaui taguiam. Sana swertihin siya sa uniform ko. Nung nag punta ako dun parang walang nag bago. Alam na alam ng katawan ko yung mga pasikot sikot, kabisado ng mga paa ko yung mga routine natin. Sana pag na basa mo to nka ilang balik ka na sa letran ha? Bago na nga pala id nila. Sana naman may legit ka ng trabaho! Basta kakayanin mo. Sana ok ka na. Sana buo ka na ulit. Oo nandto pa din ako, di ako aalis basta wag mo akong iiwan. Sige na manonood na ko ng running man. Ep 210 na ko!