A letter from Jun 28, 2025

Sosyal medya da gezinirken bir video çıktı karşıma. Kızlar ve anneleriyle ilgili bir şeyler işte. Sonra düşündüm ki benim annem hiç olmadı. Hiç birine içten bir şekilde "Anne" demedim. Yani evet üvey annem var, ben beş yaşında beni terk edip giden öz annemden daha çok şey yaptı benim için. Beni büyüttü, yedirdi, içirdi, banyomu yaptı, öz çocuklarından maddi olarak hiçbir zaman ayırmadı. Bunları yaptı ama yine de bir şeyler eksik içimde... Ne gibi şeyler dersen de , mesela ben hiç anneme sarılarak uyumadım, hiç başımı annemin dizine koyup saçımı okşatamadım, hiç anneme sıkı sıkı sarılamadım, hiç annemi öpmedim, ben hiç başımı annemin göğsüne ya da omzuna yaslamadım, annem bana hiç masal anlatmadı, annemle birlikte hiç film izlemedik, annemle hiç yemek yapmadık, annemle hiç dertleşemedik. Evet belki üvey annem beni büyüttü. Ama bunların hepsi eksik içimde. O yüzden onu annemmiş gibi hissedemiyorum. Öz annem zaten terk edip gitti. İşte bugün bunu fark ettim ve bu canımı yaktı. Evet belki üvey anneme anne diyorum ama onu annem olarak hissedemiyorum. Ama onu suçlamıyorum, o bunların hiç birini yapmak zorunda değil, kocasının çocuklarının ihtiyaçlarını karşılamak zorunda değil, onu suçlamıyorum. Sadece bir farkındalık işte...