A letter from Jun 05, 2025

Dear FutureMe, Kumusta ka na? Kung binabasa mo ‘to, siguro may parte pa rin sa’yo na umaalalang minsan ay halos mabaliw ka sa sakit. Na may dalawang taong minahal mo, pero pareho silang hindi piniling manatili. Na kahit ilang prinsipyo ang pinanghawakan mo, ikaw pa rin ang naiwan. Na may mga gabi kang takot matulog kasi baka paggising mo, wala ka nang lakas. Pero gusto kong malaman mo ‘to: Hindi mo sinukuan ang sarili mo. Oo, nadurog ka. Pero hindi mo piniling manatiling durog. Oo, napagod kang magmahal. Pero hindi mo tinuruan ang puso mong tumigas. Oo, natakot kang tumanda nang mag-isa. Pero pinili mong mabuhay pa rin—araw-araw, kahit mabigat. Sana sa panahong binabasa mo ‘to, mas malalim na ang pagmamahal mo sa sarili mo. Hindi dahil sa validation ng iba, kundi dahil alam mong **karapat-dapat ka sa buhay na payapa.** Sana nakikita mo na rin ‘yung mga bagay na hindi mo dati napansin—yung ganda ng sarili mong company, yung lakas mong tahimik lang pero matatag. At kung sakaling may araw kang muli kang mawalan ng tiwala sa sarili mo… Basahin mo ‘to ulit. Dahil ang taong sumusulat nito ngayon—yung ikaw na umiiyak habang sinusubukang gumaling— ay pareho ring ikaw na magiging matapang, buo, at mas mapayapa sa hinaharap. Hanggang sa muli, Ako - Ang ikaw na hindi sumuko.