A letter from Nov 03, 2024

Babama karşı içimde bir şeyler koptu. Sevgi hissetmiyorum, sadece anlamsız bir beklenti ve hep orda olan hayal kırıklığı... Onunla güzel vakit geçiriyor olmayı çok isterdim bazen oluyor da öyle anlar ama sadece ayak üstü , derinde bir yerlerde bunun gerçek olmadığını ve yine kırılacağım şeyler yaşayacağımızı bilerek geçiriyorum o anları. Babamın beni sevdiğini biliyorum ,yani beni sevmediğini düşünmüyorum ama bunu o kadar sert gösteriyor ki. Bu sevgi göstermek de değil "sevdiğimden yapıyorum bana kızma" davranışları. Her şeye o kadar büyük tepkiler veriyor ki zaman içinde onunla iletişim kurmayı bunun için çabalamayı tamamen bırakır oldum. Ne zaman artık rutinim olmuş olan iletişimsizliğimizi kırıp duygularımdan düşüncelerimden bahsetsem , tabi ona zıt olanlardan, küçük bir çocuk gibi küstü. Ne zaman bir hareketine kızsam kırılsam onu alttan almam gerektiğini söyledi durdu. Burada kim çocuk hiç anlamıyorum. Alttan alınması gereken ben değil miyim, sorun çıkarması gereken, çocuk olan ben değil miyim, ergen olan. Fark ediyorum da babamın yanında kendim gibi olamıyorum, hep kendimi geri çekip saklıyorum. Çünkü naparsam yapayım onun için mükemmel bir evlat olamadım bunca zamandır. Eleştirecek bir şey bulamasın diye gözüne batmamaya çalışıyorum. Tabi bazen ters tepiyor, daha çok batıyorum. Dertlerini ailesine anlatan, anlatınca rahatlayan, onlara ağlayan, omuzlarına yaslanan biri olmadım hiç. Pek bir şey anlatmam. Yani babama hiç bir şey anlatmam .Anneme anlatıyorum bazen. O da babamla ilgili yakınmalarım oluyor. Hayatımla ilgili yine pek bir şey anlatmam. Babasına şımaran kızları çok kıskandım hep. Ben babamın yanında şımardığımı hayal bile edemiyorum . Gözümde canlanmıyor bile. Babamla güzel bir ilişkim olmasını çok isterdim, bir derdim olduğunda beni eleştirmesinden, hemen yanlışımı bulup nasihatler vermesinden çekinmeden anlatabilmeyi, beni ağlarken görmesinden kaçmamayı çok isterdim. Babamı özleme hissini tatmayı çok isterdim. Küçükken bile babasının eve gelmesini dört gözle bekleyen küçük kızlardan olmadım hiç. Hani kızlar babacı olurdu. Eskiden babamdan nefret ettiğime emindim, ondan kurtulmak istediğime, onsuz bir hayat istediğime ; ama şimdi ondan nefret ediyor olmak üzüyor beni. Neden onunla güzel bir ilişkim yok diye ağlamadan edemiyorum. Neden ben de babasının şımarttığı kızlardan değilim. Bunun hiç bir zaman olmayacağını bile bile istemekten vazgeçemiyorum. Kabullenemiyorum ve öfkem geçmiyor.