A letter from Nov 01, 2024

Liefste Luna, Dit is een hele random brief maar mijn hoofd zit vol met gedachten en ik moet ze even kunnen neertypen. Ik wou graag schrijven maar dat gaat te lang duren en dat ga ik beu worden dus doe ik het op deze manier. Momenteel is er zo veel in mijn leven aan het gebeuren waardoor ik het heel moeilijk vindt om het allemaal een plaats te geven. Op school is alles super druk, musical is leuk maar met Charlie en de chocoladefabriek gaat het heel vermoeiend worden. Daarbovenop heb ik ook nog steeds de twijfels over mijn studies en heb ik mij zonet aangemeld bij 2 musicalscholen in Nederland wat mega spannend is en mij ook heel veel stress geeft. Ik ga beginnen met school. Mijn richting is echt mega tof en ik heb bij muziek al hele veel bijgeleerd maar het gevoel dat ik achter zit blijft bestaan. Er is zo een groot niveauverschil dat ik mij soms heel eenzaam voel en het gevoel heb dat ik er zowat alleen voor sta. Tuurlijk weet ik dat ik altijd hulp kan vragen aan mijn leerkrachten en medestudenten maar dan heb ik het gevoel dat zij mij als minderwaardig gaan zien. Iedereen kan al zo veel van muziek en ik moet alles nu aan een race-tempo leren wat mentaal heel moeilijk is. Er is zo veel leerstof en het geraakt er soms echt niet in. Volgende week heb ik ook AMV van een nieuwe leerkracht en dat gaat weer alleen zijn. Ik ben daar al een hele vakantie over aan het stressen want ik wil niet afgaan voor haar maar ik vind het zo moeilijk om de motovatie voor notenleer te vinden omdat ik het gevoel heb dat het niet snel genoeg vooruit gaat. Dorien M. is wel een persoon waarbij ik wel het gevoel heb dat ik mijn gevoelens en frustraties kan uiten en dat zij mij ook echt begrijpt. Ik ben heel dankbaar dat ik haar heb leren kennen. Toch blijft er nog steeds een heel groot deel van mij onzeker over mijn kunnen, mensen zeggen wel altijd dat ik hele snel dingen leer en dat het allemaal wel goed komt maar zelf vind ik dat moeilijk om te geloven. Ook merk ik dat de familie nog steeds niet enthousiast is over het muziek-verhaal en dat ze mij eigenlijk voor gek verklaarden als ik hun zei dat ik leerkracht muziek zou studeren. Dit helpt natuurlijk ook niet met mijn zelfvertrouwen. Het is allemaal gewoon heel veel en emotioneel heel vermoeiend om door te gaan. Op kot is het wel heel tof en daar kan ik met mijn kotgenootjes eventjes aan iets anders dan school denken wat heel fijn is. Dorien M. heeft mij ook meegevraagd naar een auditie van haar dus dat is ook al iets om naar uit te kijken. Soms vergeet ik dat ik mezelf wat rust moet ****** en mijn hoofd heeft zichzelf nu die rust gegeven waardoor ik een klein beetje aan het crashen ben want mijn lichaam zegt STOP. Dan musical, begrijp mij niet verkeerd, ik vind het nog steeds zalig om elke dinsdag en donderdag naar musical te gaan maar het is lang en veel. Elke dinsdag en donderdag vertrek ik in Antwerpen om 17.00u, vaak na een hele dag les, en dan kom ik pas s ’avonds thuis rond 22-23u wat vrij laat is. Dit wil zeggen dat ik 5 uur lang aan een stuk bezig ben met vervoer en musical. Het is allemaal heel leuk en ik zou het niet willen opgeven maar ik merk dat ik in de avond echt wel kapot ben en vaak heb ik dan de volgende ochtend om 8u les wat niet echt helpt. De lessen van musical alleen waren al vrij druk en ik heb nu ook nog eens Charlie dat erbij komt. Dit is echt super leuk want dat is mijn eerste ‘professionele’ productie maar het is oh zo een drukke planning. Ik had dat echt zwaar onderschat... Als ik opsom wat ik nu allemaal aan het doen ben en wat ik nog allemaal moet doen, weet ik niet of dat haalbaar is. Tuurlijk weet ik dat dat met veel plannen allemaal wel goed zal komen maar op dit moment zie ik het bos door de bomen niet meer. Dorien D. heeft mij ook al gezegd dat ze denkt dat ik op dit moment vrij veel aan het doen ben en dat ik waarschijnlijk op een bepaald moment een hele zware klop ga krijgen. Innerlijk weet ik zelf ook dat de kans vrij groot is maar ik kan mijn planning ook niet lichter maken dan dat die nu op dit moment is dus het is gewoon op mijn tanden bijten. In april hebben we trouwens ook nog een show met musical zelf waar ook nog eens extra repetities rond gepland zullen worden dus musical wordt wel pittig. Ik mag wel niet vergeten dat ik het nog steeds als hobby doe en dat ik er plezier en rust uit moet halen. Nu datgene waar ik het meest mee inzit, de audities voor musicalscholen. Ik heb beslist dat ik dit jaar opnieuw audities ga doen om in een musicalschool te gaan studeren. Echter heb ik wel beslist dit aan niemand te zeggen. Mijn familie heeft mij al meerdere keren rechtuit gezegd dat ze blij zijn dat ik geen musical studeer dus ik zou hun enkel teleurstellen moest ik hen vertellen dat ik weer audities zou doen en zeker als ik dan niet word toegelaten, kunnen ze niet zeggen dat ze daar blij om zijn. Het enige probleem is dat ik mij net heb ingeschreven in 2 scholen in Nederland... Moest ik in 1 van de 2 worden toegelaten, moet ik dus in Nederland op kot gaan en ik weet niet of mama en papa daar zo blij mee gaan zijn. Daarom wil ik eerst mijn audities doen en zien of ik word toegelaten en dan pas zal ik mama en papa de zorgen wel bezorgen. Het is wel eenzaam ofzo dat ik het aan niemand kan zeggen maar ik wil daarmee vooral mezelf beschermen, dan hoef ik niemand teleur te stellen en moest ik goed nieuws krijgen, kan ik hen dat op een leuke manier vertellen. Het is nu wel iets wat een extra stressfactor is... Ik blijf mezelf stress geven wat heel slecht is maar ik wil zooooo graag musical gaan studeren en misschien dat ik aan Dorien M. wat tips vraag voor Codarts aangezien zij daar naartoe is gegaan maar ik durf het haar ook niet zo goed te zeggen. Het is dus allemaal heel veel op een hele korte tijdspanne en mijn lichaam zit in een constante stress wat super slecht is maar ik kan er niet veel aan doen. Ik hoop gewoon dat er in de komende weken iets meer duidelijkheid komt en dat ik een beetje meer rust kan vinden in de kleine dingen van het leven. Met het overlijden van Elisa haar papa heb ik maar als te goed gemerkt dat je ten volste van je leven moet genieten en dat is denk ik ook de reden waarom ik op zo veel zaken ‘ja’ gezegd heb. Ik wil later kunnen zeggen dat ik alles gedaan heb wat ik kon en wou doen en moest ik die audities niet doen, vrees ik dat ik daar later spijt van ga hebben. Dit typen heeft al veel deugd gedaan want soms moeten de woorden even uit je hoofd want anders blijven ze in cirkeltjes draaien en maak je jezelf dingen wijs die niet waar zijn. Voor toekomstige Luna: heb alsjeblieft geen spijt van de beslissingen die ik vandaag gemaakt heb. Op dit moment lijkt het allemaal veel te veel maar ik hoop uit het diepste van mijn hart dat jij nu ergens aan het zingen bent en je beste leven aan het leven bent. Dikke knuffel, Luna <3