A letter from Aug 26, 2024

Aslinda bunu yazmayacaktim ama bi an dusundum ve suan gecmis benden bi mektup alsam mutlu olacagimi fark ettim. Ben suan 8. sinifa giden ve lgs sinavina girecek bir ogrenciyim. Baskalarina gore bu sinav hayatlarini ve kaderlerini belirleyecek bir sinav fakat ben boyle dusunmuyorum. Tabii ki de bu sinav benim gelecek kariyerim icin cok onemli fakat bu sinavda basarisiz olmamin benim hayatimi karartacak kadar bi etkisi olacagini dusunmuyorum. Aslinda ders calismayi seviyorum biliyor musunuz? Herkese cok garip geliyor ama ben hic birsey yapmamaktan hoslanmiyorum. Ders calismak aslinda benim icin bir nevi hayata dair yeni seyler ogrenmek ve gelismektir aslinda. Bu dunyada hayatta kalabilmek icin akademik anlamda basarili olmak gerekiyor ne yalan soyliyim ama bunu onemsemeyip hayallerimin pesinden gidip piyanist olmak istiyorum. Kucuklugumden beri akademik basarim iyi olsa da ben herkesin ailesinin istedigi o doktor olmayi ya da avukat olmayi benimseyemiyorum. Ben sunun farkindayim ki ne istersem yapabilirim, kapasitemin farkindayim ustume gelmeyin simdi ama ben calisinca herseyi yapabildigimi farkindayim ve ben bunu avantaja cevirip gercekten istedigim be zevk duydugum bir is istiyorum. Elbette doktor olup insanlarin hayatlarini kurtarmayi secebilirim ama ben piyanist olup insanlarin hayatlarina bir isik katip yaptigim muzikle renklendirmek istiyorum. Bu da bi hayat kurtaran sayilmiyor mu aslinda? Muzik insanin ruhunu acan ve insanin ruhuna girdigi gibi guzellestiren birsey. Ben muzikle insanin ruhlarini guzellestirmek istiyorum doktorlarsa insanin fiziksel engelliklerini duzeltmek istiyor. Tabii ki burda psikoloji uzmanlarini ele almiyorum ben, onlar insanin psikolojisini duzeltiyor ben ise guzelllestirmek istiyorum. Soylemek istediklerimi tam anlatamamis olabilirim ve sadece kendime lgs icin mesaj yazmak isterken konu taa nerelere geldi. Saptigim konudan devam edeyim. Sana inanıyorum, herkesin inandigi gibi. Sahi ya, neden herkes bu kadar guveniyor bana? Oysa ki icten ice daha kendi kendime guvenemiyorum ben. Ama yine de icimdeki ses guzel seyler basaracagimi soyluyor ve ben bunu kanitlamak icin ugrasacagim. Suan boyum 160 kilom 45. Alt dis tellerim cikti ve plak kullaniyorum. Daha kendimi nasil tanimlayacagimi bilmiyorum, cok karisim hissediyorum. Tam olarak Ters Yuz filmindeki cocuk gibi. O filmi anlatamayacagim kadar cok sevdim hatta izlerke agladim da cunku ciddi anlamda filmdeki kizla kendimi benzetiyorum. Film boyu kendimi kizin yerine koydum ve yaptigi herseyi anlayabildigimi fark ettim cunku onda beni goruyordum nasil olsa da. Kafamin ici cok karmasik ve kendimi hic bir duyguya adiyomiyorum. Hani o meshur olan hangi guyguyu temsil ettigini gosteren bileklimler var ya, hah! Iste ben onlardan secim yapamiyorum cubku hepsini esit bir sekilde yasiyor ve yansitiyorum hayatima. Neyse annem telefonumu alacak zaten, hem niye bu kadar zorluyor ki beni lgs hakkinda. Of!