A letter from Apr 07, 2024

برای آتنای حدودا ۲۰. ساله این پیامی که برات دارم مینویسم صرفا برای اینه که یادآوری کنم چقدر فشار روانی تحمل کردم چقدر بگایی کشیدم چقدر اعصاب خوردی با همه مخصوصا مامان بابا گذروندم تا فقط زنده بمونم تا بالا سر معصومه باشم و تو وجود داشته باشی درد دارم آتنا.خیلی دردای زیادی رو تحمل کردم تا الان میدونی که اهل چسناله نیستم ولی الان واقعا به آخر حدم رسیدم ۱۹ روز مونده تا کنکور اول و من اصلا آماده نیستم از همه طرف تحت فشارم.خیلی دارم سعی میکنم سر قولم بمونم و زنده از این بدبختی در بیام چون بهش قول دادم زنده بمونم ولی خستم امیدوارم وقتی این پیامو میخونی یکی از دانشجوهای داروسازی باشی تو تهران روزای خوبی رو با معصومه بگذرونی با نگین خوش بگذرونی همون زندگی سالمی که برنامشو ریختم برات الان وضعیت روحیم فاکداپه فقط امیدوار بودن برای خوشحال بودن تو کمکم میکنه بیشتر تلاش کنم امیدوارم وقتی اینو میخونی غم به فکرت نیاد یا ناراحت نشی از نبودن کسایی که تو این متن اسمشونو آوردم هنوزم با مامانت بحث داری؟هنوزم اعصاب خوردیات در حدی هستن که نصف شب بی خواب باشی؟ هنوزم این حس گوه پوچی رو داری؟ امیدوارم جواب همشون نه باشه از همه مهمتر امیدوارم معصومه وقتی این‌پیام بهت میرسه کنارت باشه مونده باشه و بتونی بغلش کنی دوستون دارم و دارم برای خوشحالیتون تمام توانم میذارم تنها پوینت این پیام یادآوری بگاییاییه که از سرت گذروندم و بهاش سلامت روانم بود امیدوارم حداقل الان از زندگیت لدت ببری و با فکر و دید بازتر برای آیندتون تصمیم بگیری مراقب عزیزانت باش به خودت میسپارمت Atena