A letter from Dec 04, 2022

Sevgili ben; İşler biraz karışık. Hala ne istediğimi bilmiyorum ve bu durum beni içten içe strese sokuyor. Sanki birilerini takip ediyor gibiyim. Sanki kendi fikirlerim yok gibi. Zaten kendi kararlarımı alabilecek kadar cesur görmüyorum kendimi. Bunun sebebi ne yada suçlusu kim bilmiyorum ama suçu üstenmeyecek kadar korkak olduğumu biliyorum. Şuan bir şeyler yapıyorum. Okula gidiyorum ve bir mesleğim olduğu için daha rahatım ama lanet olsun ki bundan bile emin değilim. Geçen gün hastaneye gittim ve sanki bana göre değil gibi ve hala çocukları sevemiyorum. Kendimi bunca zaman boyunca hep beyaz yakalı bir mesleğim olur diye hayal etmiştim şimdi ise hiç istemediğim ve ilgimin olmadığı bir bölümdeyim. Bu yüzden derslerim de bok gibi. Hele sınav notlarım... Zaten okul hayatı hiç sandığım gibi değil. Dürüst olacağım, arkadaşlarıma pek ısınamadım ve onlarla aktivite yapmayı istemiyorum. Çünkü onlar burası, Balıkesir, hakkında heyecanlılar ama ben değilim. Aslında hiç bir şey hakkında heyecanlı değilim. Okulla ilgili sevdiğim tek şey otobüste şarkı dinlemek. Bazen bölümü bırakmayı düşünüyorum. Benim gibi garantici birisi için pek olasılıklı değil ama yine de düşünüyorum işte. Ne bileyim, mühendislik falan okuyabilirim... Ama bunları düşünmek için erken. Sonuçta daha stajlara bile başlamadık. Ortamı görüp karar verebileceğim bir şey bu. Aslında kendi paramı kazanmadan böyle bir şey yapamam. Kimsenin ne söylediğini umursamak istemiyorum ama babamın neler düşüneceğini tahmin edebiliyorum. Çünkü benzer bir olayı kuzenim yaptı ve babamın bu konuda fikirlerini duydum. O yüzden eğer böyle bir şey yapacak olsam bile muhtemelen ebe olurum daha sonra kendi paramla okurum. Hayatımın çok boş ve anlamsız göründüğünü düşünüyorum. Pekala her gün dışarı çıkıp gezmek zaten bana göre değil ama en azında hakkında iyi olduğum bir şeyler olsun istiyorum. Mesela dikiş makinemin olmasını çok istiyorum ama param yok ve bizimkiler benim için onu satın almazlar. Çünkü onlara göre istediğim herhangi bir şey her zaman gereksiz oluyor. Babam bu konu için " yakında zaten sıkılırsın, bak abine şunu aldı ve kullanmıyor" gibi şeyler söyledi. Yine de dikiş makinem olmasını çok istiyorum ama ben abim değilim ki istediğim herhangi bir şey için günlerce bizimkilere baskı uygulayayım. Kendi param olduğunda ilk işim dikiş makinesi satın almak olacak. Bu arada annem geçen gün artık bir sevgili yapmam gerektiğini söyledi. Tabi tam olarak böyle demedi ama yaşımın bunları yapmak için çok uygun olduğunu eğer şimdi böyle heyecanlar yaşamazsam ileride çok pişman olacağımı söyledi. Haklı ama bu konu hakkında ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Her şey çok sıkıcı ve sıradan sanki sonsuza kadar böyle bir hayat yaşayacak gibiyim. Tam olarak ne zaman kendimi ve ne istediğimi keşfedeceğim, keşke birisi çıkıp bunu bana söylese.