A letter from Nov 20, 2022

Hi, Nikki. Ngayon, nagowowork ka tapos naisipan mo na naman magstalk, at ngayon nasasaktan ka. I thought I was okay. 5 months have passed yet still yung pain parang ayaw mawala. Nakita ko kung gaano ka kasaya ngayon, nakita ko kung paano ka ngumiti na parang never ko nakita pag magkasama tayo. Iba pala talaga kapag sya 'no? Kahit noon, alam ko ibang iba pinagsamahan nyo kaya takot akong magkasama kayo kasi baka maging kayo ulit. Yung kinakatakot ko, nagkatotoo. Minsan, okay ako, pero pag mag-isa ako naaalala ko lahat. Lahat, simula sa una, hanggang sa paano tayo nagtapos. Tinatanong ko din sarili ko kung minahal mo ba ko? Na kahit minsan ba naging ako lang? Na hindi mo ba sya naiisip kapag ako kasama mo? Sakit kasi eh, sakit bhie. masakit na parang naging wala lang ako sayo. Kung paano mo sya yakapin nung nakita mo surprise nya sayo, grabe. Nakakainggit na hindi ko yung naranasan sayo. Sa pag myday at post mo sakanyan, bakit sakit pahirapan? Bakit sakin bhie need ko pang pilitin ka? Bakit kapag ako mahirap? Ah oo, kasi hindi ako yung kailangan mo. Kaya naging mahirap. dba bhie? Naging malinaw sakin lahat, at yun ang pinakamasakit. Alam kong wala ka ng pake sakin, pero sana, minsan, maisip mo din ako. Sana kahit minsan, napasaya kita kahit pilit. Sana yung mga pinagsamahan natin, may naalalala ka kahit konti, kasi ikaw? Kahit pagbalik baliktarin yung mundo, maaalala kita. Palgi kitang maaalala pero sana hindi na kita mahal. Sana sa mga susunod, pag maaaalala kita, hindi na masakit. Tinatanggap ko lahat ng sakit ngayon kasi siguro deserve ko din, pero gusto ko na ding maging malaya sa sakit na to. Gusto ko na lumaya sayo, sainyo. Sana balang araw, ako naman yung magiging masaya para sa sarili ko.