A letter from Nov 15, 2022

امروز 24 آبان ماه 1401... بیشتر از 50 روز از اعتراضات سراسری علیه رژیم جمهوری دیکتاتوری اسلامی میگذره. حکومت همچنان به کشتار، دستگیری و سرکوب مردم ادامه میده. امروز به مناسبت سالگرد کشتار 1500نفری آبان 98 اعتصابات و اعتراضات شدت گرفته. من به همراه دوستام رفتم بیرون که فقط وحید میدونه(: امیدوارم اون روزی که برای بار دوم این نامه رو میخونم، همه چی درست شده باشه و مردم به آزادی رسیده باشن. امروز جلوی چشمام یه پسر جوان رو 6 نفر از لباس شخصی های آدمکش حکومت، کتک زنان، و رو زمین کشان کشان بردن و نمیدونم چی به سرش اومد. من و دوستم عسل رفتیم جلو مردم به شیشه های ایستگاه بی آر تی میکوبیدن که بیشرفا نزنید ولی اون بیناموسا با شوکر و باتوم به مردم حمله ور شدن و گاز اشک آور زدن. دلم یکم خنک شد که تونستم چشم تو چشم بهش بیشرف داد بزنم درسته اسپری فلفل زد ولی ارزششو داشت. لقب بیشرف براشون کمه یه زن میانسال بهشون اعتراض کرد اونم از یقه ش گرفتن کشیدن و نمیدونم چیکار کردن. سوار بی ار تی شدیم و رفتیم. این وقایع درست تو تئاتر شهر داشت اتفاق می افتاد. درست جلوی چشم مردم. هیچکس هیچ وقت این وحشیگریهارو فراموش نمیکنه. بعدش هم رفتیم یکم چرخیدیم. از جمهوری تا انقلاب تا فردوسی تا ولیعصر. تو متروی تئاتر شهر مردم شعار دادن. خودشم درست جلوی نیروهای یگان ویژه که عین عزراییل همه جا وایمیستن. یه روز همه ی اینا میگذره و به آزادی میرسیم. حکومت با کفر باقی میمونه ولی با ظلم نه. هیچکدومو فراموش نمیکنیم. آبان 98،مهسا امینی، نوید افکاری، سارینا اسماعیل زاده، حدیث نجفی، فاطمه سپهری، نیکا شاکرمی، بچه های دانشگاه شریف که ریختن زدنشون، بچه های دانشگاهای دیگه که کلی از خوابگاها دانشجو دزدیدن،خدانور لجعی که بستن به پرچم و تشنه نگهش داشتن، مردم زاهدان که جواب هر کارشون گلوله بود...