A letter from Sep 20, 2022

aramıza dağlar, denizler giriyor, soğuk rüzgarların keserek estiği sert uçurumlarla birbirimizden ayrıyız. kalbim onu özlüyor onu özlemek bana acı veriyor o beni özlemiyor belki de aramıza bu mesafeleri o inşa ediyor bilemiyorum. kimseye kendimi sevdirmek için uğraş veremem. kimse için olmadığım biri haline gelemem. biri için arada zaman ayırmaya bile üşendiği belki de bilerek yazmadığı biri haline geldiysem ısrarla uğraş veren ben olamam. gözden ırak olan gönülden de ırak olurmuş. önce her şeye rağmen hayatımın merkezi haline gelmişken sonradan beni hayatının merkezine koyma diyen birine karşı ne düşünmeliyim. seviyormuş gibi yapıp kendinde boğulan ve istediği zaman gelip istediğinde giden biri için bu kadar üzülmemeliyim ah ölüm keşke yakın olsan uğraş vermeye gücüm yetmiyor beni alsanız yanınıza uğraşsız bir kuş gibi hayat yine her sabah uyandığım bir kabul ve her gece uyuduğum bir gerçekliğe dönüşmeye başladı belki de her neyse sadece biraz yorgunum çok yorgunum aslında