A letter from November 25th, 2020

Αγαπητέ 23χρονε Στέλιο, Αυτό το γράμμα στο στέλνω απο μια απο τις σελίδες που βρήσκεις όταν βαριέσαι. Ξέρεις εσυ. Το γράμμα αυτό το γράφω εν ώρα μαθήματος με τον Κίτσιο. Τον θυμάσε; Κάνουμε διαδικυακά μαθήματα γιατί έχουμε καραντίνα. Θυμάσε τον Κοροναιό; Τι τρελή χρονία το 2020... Δηλαδή είσαι 17 χρονών. Άστα να πάνε. Τέλος πάντων. Τι νέα; Θέλω να πιστεύω πως πέρασες στην σχολή που ήθελες, αν όχι σε κάποια σχολή. Μάλλον θα είσαι ένας τρανός χάκερ ή ένας απλός προγραμματιστής. Η μαμά και ο μπαμπάς πως είναι; Πες τους ένα γειά. Ρώτα τους πως είναι. Ο Φίλιππος; Λογικά θα είναι λύκειο και αυτός. Αμα δεν έχεις πολλά πράγματα στην ζωή σου βοήθα τον με τα μαθήματα του. Είναι καλό παιδί και το ξέρεις. Βιντεοπαιχνίδια παίζεις καθόλου; Λογικά ναι. Καινούριο Metal Gear βγήκε; Όχι; Νέο Half life; Ούτε; Δεν πειράζει. Με τον Σταύρο μιλάς ακόμα; Λογικά ναί. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τον τυπά. Είναι απλά το παιδί θαύμα. Πλατεία βγαίνεις καθόλου; Υποθέτω πως ναι. Φαίνεται πως κάνω πολλές ερωτήσεις. Έχω την τάση να γίνομαι λίγο σπασαρχίδης. Αλλά δε γαμιέται. Θα ήθελα να σου κάνω παρα πολλές ερωτήσεις αλλά νιώθω πως πρέπει να δεις μόνος σου σε τι κατάσταση βρήσκεσαι. Εγώ απλά σου δίνω μερικές ιδέες. Αυτά απο εμένα. Με αγάπη, Ο 17χρονος Στέλιος :)